Perć na półce skalnej w ścianach Corno del Doge
Króciutka i niewyróżniająca się niczym „żelazna perć”, biegnąca skalną półką, trawersującą w poprzek potężną skalną basztę Corno del Doge. Nie sposób uznać ją za ferratę „pełnowymiarową”, więc sama w sobie nie stanowi sensownego celu, tym bardziej, że dojście tu z „cywilizacji” wymagałoby kilkugodzinnej wędrówki. Narzuca się ona jednak jako logiczna kontynuacja długiego, wysokogórskiego szlaku Strada Sanmarchi, który kończy się w pobliskim, skalistym kotle doliny Val di Mezzo, będącym jednocześnie punktem wyjścia właśnie na Cengia del Doge. Umożliwia ona przy tym szybkie przedostanie się do sąsiedniej, przepięknej doliny Val di San Vito.
Obszar górski:
Grupa:
Lokalizacja:
Miejscowość:
Parking:
Max wysokość:
Trudność:
Atrakcyjność (1-3):
Początkujący:
Mapa Tabacco nr:
Data naszego przejścia:
Opisywana poniżej trasa jest przeważnie przechodzona jako część dłuższej kilkudniowej pętli, której poszczególne odcinki opisujemy zgodnie z ich najbardziej optymalnym kierunkiem przejścia [pokaż trasę na mapce] :
W niektórych opracowaniach Cengia del Doge (szlak nr 280) traktowana jest jako część trasy Strada Sanmarchi (również szlak nr 280).
Podejście od skrzyżowania szlaków w Val di Mezzo do początku ferraty jest krótkie i ścieżka szybko przechodzi w urwisty, miejscami ubezpieczony trawers wysoko zawieszoną półką. Trudności techniczne trasy są raczej nikłe i nie przekraczają naszym zdaniem stopnia A/B. Należy jedynie uważać na kruszyznę, która – jak na Marmarole przystało – występuje tu w sporym natężeniu. Po okrążeniu turni, ferrata szybko się kończy, zamieniając się z powrotem w zwykłą ścieżkę, która długim trawersem piarżystych zboczy osiąga dno doliny Val di San Vito. Ferrata ogólnie nie wywołuje emocji wspinaczkowych, przyznać jednak trzeba, że widok na przeciwległy, potężny masyw Sorapiss robi stąd spore wrażenie.
Po osiągnięciu skrzyżowania szlaków można zejść w kilka godzin do szosy w dolinie Val d’Ansiei, udać się na inną wysokogórską trasę, trawersującą przeciwległy masyw Sorapiss (Sent. Carlo Minazio), albo kontynuować wędrówkę wokół masywu Marmarole podążając w górę Val di San Vito na Forcella Grande szlakiem nr 226. Domknięcie pętli i osiągnięcie Val d’Oten / Praciadelan wymaga jednak dalszego, wielogodzinnego marszu oraz przekroczenia kolejnej przełęczy (Forcella Piccola). Na szczęście po drodze znajdują się dwa schroniska (Rif. S. Marco oraz Rif. Galassi), ułatwiające sensowne podzielenie marszruty.