Dolomiti Cadorine
(niem. Cadorischen Dolomiten)

Grupy obszaru Dolomiti Cadorine

• Marmarole (niem. Marmarolegruppe)
  Miłośnicy spektakularnych i łatwo dostępnych ferrat nie mają czego tu szukać, natomiast wielbiciele długich, bardzo widokowych włóczęg w dzikich i pustych górach będą tu zachwyceni. W grupie znajduje się kilka nietrudnych ferrat, które opisujemy w dziale Opisy ferrat.
• Antelao
  Antelao przyciąga tych, którzy chcą zdobyć drugi co do wysokości (3264 m), niebanalny szczyt Dolomitów.

Charakterystyka grupy Marmarole

Grupa Marmarole odbiega charakterem od innych w Dolomitach. Szczególnie oglądana od strony północnej (np. z okolic masywu Popera) ukazuje się nie jako typowe górskie gniazdo, tylko równy łańcuch szczytów wyrastających ponad rozległymi, zielonymi dolinami. Już z oddali widać także, że obszar ten jest dziki, trudno dostępny i pozbawiony infrastruktury turystycznej – słowem: wyjątkowy. Takim też okazuje się przy bliższym poznaniu i mimo, iż brak tu trudnych, technicznych ferrat, to wędrówka tutejszymi szlakami przynosi wprost wspaniałe wysokogórskie doznania. Dzieje się tak przede wszystkim dlatego, że jest to grupa odludna i dzika. Ponadto, w jej krajobrazie nie dominują charakterystyczne dla Dolomitów skalne baszty czy iglice, ale trójkątne wierzchołki z nietypowym, skośnym uwarstwieniem skał.

Działalność w grupie Marmarole nie jest łatwa logistycznie, a jakakolwiek wycieczka w jej głąb to przedsięwzięcie bardzo czasochłonne i wymagające wiele wytrwałości. W samym wnętrzu masywu nocleg umożliwia tylko kilka bivacco, a zdobycie wody tak w ich otoczeniu, jak i na szlakach, jest mocno problematyczne. Schroniska (nieliczne) znajdują się na uboczu, a jedynym jako-tako przydatnym jest Rif. Chiggiato. Warto też wspomnieć, że wyznakowane trasy nie wyprowadzają na żadne wierzchołki i mają charakter wysoko poprowadzonych perci, trawersujących po drodze liczne kotły i przełączki. Ścieżki te zawierają odcinki ferratowe, a także nieco eksponowane, nieubezpieczone fragmenty. Ferraty nie oferują przy tym wrażeń wspinaczkowych ani większych trudności technicznych i trudno traktować je jako cele same w sobie. Słabe oznakowanie tras często nastręcza też kłopotów orientacyjnych, a skała jest mocno zwietrzała. Wszystko wynagradzają jednak panujące tu cisza, spokój i niezwykłe poczucie odosobnienia, których próżno szukać w innych, pozornie atrakcyjniejszych obszarach Dolomitów.

Z powyższych względów, odwiedzenie grupy Marmarole można polecić tylko bardzo doświadczonym turystom wysokogórskim – pokonywanie tutejszych szlaków wymaga bowiem dużej samodzielności, a wycofanie się z nich nie jest łatwe – tym bardziej, że droga do „cywilizacji” zajmuje wiele godzin i nie zawsze jest prosta. W Marmarole należy się wybierać wyłącznie przy dobrych prognozach pogody – nie tylko dlatego, że o atrakcyjności wycieczek w dużej mierze stanowią tu cudowne widoki, lecz także ze względów bezpieczeństwa – w przypadku mgły czy zachmurzenia, orientacja z całą pewnością stanowiłaby poważny problem, w szczególności w licznych, rozległych kotłach. Przejście wielu fragmentów w mokrych warunkach byłoby także dość ryzykowne.

Reasumując – grupa Marmarole niezbyt nadaje się na pierwszy kontakt z Dolomitami i w żaden sposób nie jest dla nich reprezentatywna. Ma jednak szczególny urok i jesteśmy pewni, że koneserzy wysokogórskich włóczęg, którzy poznali już inne, bardziej popularne trasy w Dolomitach, będą w pełni usatysfakcjonowani wizytą w tej, jakże odmiennej od „standardów” grupie.

Najlepszym sposobem zapoznania się z grupą Marmarole jest przejście trasą Strada Sanmarchi czyli jedynym szlakiem, prowadzącym wzdłuż niemal całego łańcucha, a jednocześnie przez najciekawszą jego część. My jednak, chcąc wrócić do punktu wyjścia oraz spędzić więcej czasu w tym masywie, pokusiliśmy się o wariant rozszerzony czyli start z Val d’Oten (Rif. Chiggiato) i zatoczenie wokół masywu długiej pętli, zaliczając po drodze jeszcze dwa dodatkowe ubezpieczone szlaki. Trasa taka wymaga 2-3 dni stabilnej pogody oraz żelaznej kondycji, bo poszczególne odcinki są długie, a przewyższenia na dojściu z doliny i powrocie do niej – bardzo duże.