Perć i ferrata na przełęcz Jau de la Tana
Szlak wiodący percią z niezbyt długim ubezpieczonym fragmentem. Odcinek ten nie wyróżnia się ani trudnościami technicznymi, ani szczególną urodą i sam w sobie raczej nie stanowi atrakcyjnego celu. Traktowany jednak jako fragment dłuższej trasy – zyskuje na znaczeniu, gdyż wyprowadza na wysoką przełęcz znajdującą się w głównej grani Marmarole (Forcella Jau de la Tana 2600 m), umożliwiając tym samym jej przekroczenie z południa na północ w najdogodniejszy sposób, a dalej – wędrówkę bardzo ciekawym szlakiem Strada Sanmarchi.
Obszar górski:
Grupa:
Lokalizacja:
Miejscowość:
Parking:
Max wysokość:
Trudność:
Atrakcyjność (1-3):
Początkujący:
Mapa Tabacco nr:
Data naszego przejścia:
Opisywana poniżej trasa jest przeważnie przechodzona jako część dłuższej kilkudniowej pętli, której poszczególne odcinki opisujemy zgodnie z ich najbardziej optymalnym kierunkiem przejścia [pokaż trasę na mapce] :
Punktem wyjścia na ferratę jest schronisko Rif. Chiggiato. Dostać się tu można w ok. 2 godziny z doliny Val d’Oten (Praciadelan – bezpłatny parking przy Bar alla Pineta) szlakiem nr 260, wiodącym przez dość nietypowy, wilgotny las. Osiągnięcie początku ferraty wymaga sporego podejścia percią trawersującą dość strome zbocza. Na tym odcinku znajduje się bardzo nieprzyjemne, eksponowane miejsce, gdzie ziemista ścieżka staje dęba i pokonuje kilkunastometrowy, stromy próg. Łapać się tu można co najwyżej ledwo trzymającej się darni, gdyż nie ma żadnych ubezpieczeń. W mokrych warunkach lub przy schodzeniu fragment ten może być bardzo ryzykowny.
Odcinek ferratowy znajduje się w najwyższej części doliny i zaczyna stromą ścianką po prawej stronie ogromnego żlebu, prowadząc dalej ponad jego głębokim wcięciem aż na przełęcz. Teren piarżysty i łatwy przeplata się tu z nieco trudniejszym, tj. skalnymi prożkami i ściankami, na których zamontowano ubezpieczenia oraz, gdzieniegdzie, drabiny. Wspinaczka nie jest zbyt emocjonująca i nie nastręcza kłopotów, a trudności techniczne osiągają maksymalnie stopień B/C. Ubezpieczenia, wbrew temu co można przeczytać w polskojęzycznych przewodnikach, są wystarczające, a ekspozycja niezbyt wielka, ale uważać trzeba na powszechną w tej grupie kruszyznę.
Ferrata po niedługim czasie osiąga przełęcz Jau de la Tana (Forcella Jau de la Tana), gdzie wreszcie otwiera się piękny widok na przeciwległe grupy Dolomitów Sesto – Cadini di Misurina, Tre Cime i Popera oraz grupy Croda Rossa d'Ampezzo i Cristallo.
Krajobraz najbliższego otoczenia po drugiej stronie przełęczy także się zmienia – zbocza są tu łagodniejsze, zaścielone piargami, a niżej zaczyna się kamienne, „księżycowe” pustkowie, przez które można się dostać do położonego w dole bivacco Tiziano i startującej przy nim, wysokogórskiej trasy Strada Sanmarchi. Zejście to (w kierunku północnym) jest słabo oznakowanym i mogącym nastręczać trudności orientacyjnych, ciągiem dalszym szlaku nr 260, który finalnie sprowadza do leżącej z drugiej strony masywu doliny Val d’Ansiei. Z przełęczy można też udać się w dalszą drogę percią prowadzącą w kierunku wschodniej części Marmarole.