Perć na zboczach ponad doliną San Vito
Sentiero Minazio jest środkowym i najłatwiejszym fragmentem trasy okrężnej wokół masywu Sorapiss. Atrakcją tej wysokogórskiej ścieżki są niesamowite widoki, urozmaicony przebieg szlaku oraz odcinek poprowadzony półką skalną biegnącą wysoko ponad dnem doliny San Vido. Ubezpieczonych, typowo ferratowych fragmentów jest tu niewiele.
Obszar górski:
Grupa:
Lokalizacja:
Miejscowość:
Parking:
Max wysokość:
Trudność:
Atrakcyjność (1-3):
Początkujący:
Mapa Tabacco nr:
Data naszego przejścia:
Od Bivacco Comici (2000 m) schodzi się w kilka minut na dno kotła Busa del Banco, gdzie zalega śnieg (przydatny do uzyskania wody), a następnie krótko, choć stromo, podchodzi na przełęcz Forc. Basa del Banco (2128 m). Tu szlak rozgałęzia się na dwa warianty: dolny – zaznaczony jako „via normale” ubezpieczony liną i poprowadzony wśród kosówek oraz górny – obchodzący trudności, ale wymagający dodatkowego pokonania 100 m wysokości oraz późniejszego schodzenia kruchym żlebem. Zarówno my, jak i autorzy wielu przewodników, zdecydowanie polecamy wariant pierwszy („via normale”). Po przejściu tego odcinka zaczyna się mniej więcej poziomy trawers wiodący półką, sporadycznie ubezpieczony liną. Trasa od przełęczy w większości wiedzie w otoczeniu kosówek i wbrew pozorom, miejscami jest bardzo eksponowana (zwłaszcza na początku). Cały czas wędrówce towarzyszą świetne widoki na leżącą niżej dolinę i przeciwległy zwarty mur skalny, a pod koniec, na niezwykłą basztę Torre dei Sabbioni (2531 m).
Po dotarciu do trawiastej hali dotychczasowy szlak wykręca łagodnie w lewo w kierunku przełęczy Forc. Grande. Odtąd zaczyna się widokowe, bardzo łatwe, a pod koniec żmudne podejście do leżącego ponad 500 m wyżej Bivacco Slataper (2600 m). Chcąc zdecydowanie skrócić dalszą drogę, należy na początku łąki opuścić wygodną ścieżkę i skręcić w prawo ku perci wydeptanej w piargu u stóp potężnych ścian. Niestety odgałęzienie nie jest jednoznacznie oznaczone w terenie i należy tu dobrze wypatrywać kopczyków i czerwonych oznaczeń tego szlaku. Jeśli nie korzysta się ze skrótu, to należy iść dalej dotychczasową trasą w kierunku przełęczy Forc. Grande (po drodze, na kamieniach napisy „San Marco”). Tuż przed przełęczą, po prawej stronie u góry, widać wyraźny szlak poprowadzony u stóp potężnych ścian. Po dojściu do niego skręca się w prawo i idzie do góry w głąb kotła, w którym znajduje się Bivacco Slataper. Po piargach i płytach skalnych mozolnie dociera się do schronu położonego efektownie na wysuniętej platformie skalnej.
Na całej Sentiero Minazio nie ma wyraźnych miejsc, gdzie można byłoby uzupełnić płyny. Przy odrobinie szczęścia (szczególnie po opadach) można znaleźć ledwie cieknącą ze ściany wodę na odcinku prowadzącym półką skalną. Znajduje się też na niej kilka świetnych miejsc (duże okapy skalne) nadających się na ewentualny biwak.
Generalnie, ścieżka Minazio nie jest trudna ani wymagająca wspinaczkowo, ale w kilku miejscach jest nie najlepiej wyznakowana i należy uważać, aby nie zgubić szlaku. Ogólnie bardzo przyjemna trasa poprowadzona w dzikiej scenerii, praktycznie bezludna – turystów spotykaliśmy tylko przy bivacco.