Ferrata ta przechodzona jest zwykle „w dół”, gdyż stanowi najdogodniejszą drogę zejściową z najwyższego szczytu grupy Catinaccio – Catinaccio d’Antermoia(3002 m), który zdobywa się z kolei trudniejszą, „wejściową” ferratą zachodnią (Ovest), startującą z przełęczy Passo Principe. W związku z powyższym, trudno tu mówić o jakichś szczególnych doznaniach wspinaczkowych. Generalnie jednak, zejście tą ferratą to całkiem przyjemne doświadczenie, gdyż jest stosunkowo nietrudna technicznie i pozbawiona jakichś szczególnie problematycznych miejsc (wycena D. Tkaczyka raczej odpowiada rzeczywistości), a także dobrze ubezpieczona. Jednocześnie cały czas znajdujemy się w prawdziwie wysokogórskim otoczeniu, bez towarzystwa tak charakterystycznych dla Catinaccio tłumów. Atrakcyjność całej trasy dodatkowo podnoszą ciekawe widoki na dolinę Valon d’Antermoia, do której sprowadza ferrata. Niezależnie od dalszych planów, warto się zresztą przespacerować do pobliskiego jeziorka zupełnie płaskim dnem owej dzikiej doliny, bo panuje w niej naprawdę wyjątkowa atmosfera spokoju i odosobnienia.

Po ukończeniu ferraty można się wybrać na kolejną – Laurenzi, albo do położonego niedaleko jeziorka schroniska Rif. d’Antermoia, lub też np. wrócić do punktu wyjścia przez przeł. Passo d’Antermoia. W tym ostatnim przypadku nie należy się zapędzać aż na dno doliny, tylko wyglądać ścieżki, którą po prawej stronie biegnie w górę szlak nr 584, wprowadzający na w/w przełęcz, a następnie okrążający naszą górę aż do Passo Principe. Zdobywanie szczytu Catinaccio d’Antermoia w odwrotnym kierunku wydaje się być mniej sensowne, ponieważ opisywana tu ferrata wschodnia przechodzona do góry może okazać się dość mozolna i niewygodna (do jej początku trzeba podchodzić osypującym się terenem). Poza tym schodzenie trudniejszą ferratą „wejściową” (zachodnią) może być kłopotliwe w miejscach nieubezpieczonych.