Ubezpieczona trasa wysokogórska po półkach
między przeł. Bocca degli Armi i Bocca di Brenta
O ile perłą masywu Brenta jest szlak Via delle Bocchette, to drogę Centrali Pokaż mapkę szlaków Brenty można określić jako perłę tej ostatniej. To zdecydowanie najwspanialszy widokowo fragment owej słynnej ferraty i choć nazwa „Centrali” nie oddaje jego umiejscowienia (leży on przecież skrajnie wobec pozostałych), to idealnie opisuje jego atrakcyjność. Jesteśmy bowiem pewni, że to, co tu można zobaczyć, zajmie centralne miejsce w pamięci każdego górołaza i pozostanie w niej jako jedna z najpiękniejszych krajobrazowo wysokogórskich tras, jakie kiedykolwiek przeszedł. Z uwagi na powyższe, najlepiej odwiedzić ją jako ostatni w kolejności odcinek Bocchette.
Obszar górski:
Grupa:
Lokalizacja:
Miejscowość:
Parking:
Max wysokość:
Trudność:
Atrakcyjność (1-3):
Początkujący:
Mapa Tabacco nr:
Data naszego przejścia:
Mimo niezwykle eksponowanych fragmentów, ferrata jest technicznie nietrudna (prowadzi przeważnie trawersami, bez większych przewyższeń) i zasadniczo właściwie ubezpieczona, choć w 2-3 łatwych, ale wymagających użycia rąk miejscach, poręczówek nie ma, podczas gdy w innych, podobnych, liny zamontowano. Wędruje nią wyjątkowo dużo osób, nie zawsze biegłych w pokonywaniu takiego terenu, jednak z uwagi na brak jakichś szczególnie problematycznych miejsc, nie powoduje to raczej zatorów.
Sentiero Centrali zwykle pokonuje się zaczynając od przełęczy Bocca dei Armi, po zaliczeniu poprzedniego odcinka Bocchette Alte lub podchodząc tu ze schr. Rif. Alimonta lodowcem Vedr. degli Sfulmini. Cztery drabiny wyprowadzają stąd szybko na skalną półkę, którą prowadzi większość trasy, a za załomem ściany oczom ukazuje się „gwóźdź programu” czyli widok na kolosalną ścianę Cima Brenta Alta oraz imponujący skalny monolit Campanile Basso. Co więcej, ta niesamowita iglica będzie od teraz „rosła w oczach”, bo ferrata coraz bardziej się do niej zbliża, osiągając w końcu jej podnóża. Wcześniej jednak czeka druga z największych atrakcji Bocchette Centrali. Skalna półka za kolejnym przełamaniem przechodzi bowiem w wąski gzyms, efektownie przecinający kilkusetmetrowe ściany Torre di Brenta i Cima Sfulmini. To właśnie stąd pochodzą najbardziej znane zdjęcia obrazujące atrakcyjność Bocchette i trzeba przyznać, że w niczym nie fałszują one rzeczywistości – wrażenia faktycznie są niezapomniane, bo półka jest wyjątkowo eksponowana, a przepaść obrywa się niemal pod samymi stopami.
Dalej ferrata obniża się nieco by osiągnąć i strawersować powalającą swą strzelistością Campanile Basso – jej ogrom potęguje widok malutkich sylwetek wspinaczy, którzy tłumnie odwiedzają tę słynną turnię. Wkrótce oglądać ją można z jeszcze innej, równie interesującej perspektywy, tj. z drugiej strony oddzielającego nas od niej, wielkiego i mrocznego komina, skąd ściana wydaje się być niemal na wyciągnięcie ręki. Tu znajdują się chyba najtrudniejsze technicznie miejsca na całej ferracie choć, jak już wspomnieliśmy, nie są to trudności wygórowane. Trasa oferuje także, malowniczo ograniczony ścianami komina, widok na najwyższy szczyt Brenty – Cima Tosa.
Następnie ferrata coraz łatwiejszym, ale do końca eksponowanym trawersem, doprowadza na przełęcz Bocca di Brenta, stanowiącą jej punkt końcowy. Można stąd łatwo zejść do schroniska Rif. Brentei szlakiem nr 318A (Sentiero Brentei) lub też udać się na drugą stronę grani do oddalonego o zaledwie 10 min. schroniska Rif. Pedrotti i dalej (tak jak my) na Sentiero Brentari.