Ferrata i trasa między przełęczą Porton,
a schroniskiem Velo della Madonna
Krótka i ciekawa droga prowadząca z okolic przełęczy Il Porton (2480 m) do schroniska Rif. Velo della Madonna. Stanowi ona logiczną kontynuację ferraty Nico Gusella lub ferraty Porton. Trasa przechodzona w tym kierunku prowadzi w dół, co potęguje i tak bardzo dużą ekspozycję, jaka na niej występuje. Trudności wspinaczkowe i „ogromna ilość powietrza pod nogami” są zdecydowanie większe niż te, jakie można spotkać na ubezpieczonych łańcuchami szlakach w Tatrach.
Obszar górski:
Grupa:
Lokalizacja:
Miejscowość:
Parking:
Max wysokość:
Trudność:
Atrakcyjność (1-3):
Początkujący:
Mapa Tabacco nr:
Data naszego przejścia:
Velo zaczyna się niewinnie i prowadzi najpierw łatwą ścieżką trawersującą piargi opadające spod szczytu Cima di Val della Vecchia. Po około pół godzinie dochodzi się do początku właściwej ferraty. Ciągiem stromych kominów i ścianek szybko traci się wysokość. Później następuje nietrudny trawers, a za nim kolejny odcinek eksponowanego zejścia po bardzo stromych płytach i pionowych ściankach. Po około 45 min od wejścia w część wspinaczkową, dociera się do piargów którymi podchodzi się do nieodległego schroniska Velo (2358 m).
Jakość ubezpieczeń ferraty jest bardzo dobra, liny solidnie napięte, a odległości między kotwami odpowiednie. We wszystkich trudniejszych miejscach umieszczone są pręty i skoble ułatwiające pokonanie drogi. Skała jest dobrze urzeźbiona, więc nie ma problemu z wyszukiwaniem stopni i chwytów. Miejsc z wodą brak – można ją uzupełnić dopiero po dojściu do schroniska. Ponieważ ferrata stanowi ciąg komunikacyjny między schroniskami Rosetta, Pradidali i Velo, przechodzi ją wiele osób – nie wszyscy z nich sprawnie pokonują drogę i czasami w trudniejszych miejscach mogą powstawać zatory.
Zejście powrotne do San Martino można kontynuować trasą o numerze 721 wiodącą wysoko między lasem, a skałami lub 713 sprowadzającą od razu stromo w dół wieloma zakosami. My polecamy szlak nr 721, gdyż idąc nim uniknie się tłumów spacerowiczów na bardziej popularnej drodze nr 713, a obniżanie się będzie stopniowe i łagodne wygodną, bardzo urokliwą ścieżką (można na niej spotkać „leśne” owce). Pod koniec, systemem leśnych dróg dociera się znów do dolnej stacji kolejki linowej kursującej do Rist. Rosetta, co (jeśli stąd rozpoczęło się wycieczkę) ładnie zamyka pętelkę po zachodniej części grupy Pale di San Martino.