Ferrata do bivacco Fiamme Gialle
wejście na trzytysięcznik Cima della Vezzana
Jedna z najwspanialszych tego typu dróg w Dolomitach, poprowadzona w większości wzdłuż dawnej drogi wspinaczkowej (o trudności III wg skali UIAA). Trasa polecana jest osobom odpornym na znaczną ekspozycję oraz potrafiącym umiejętnie wykorzystywać chwyty i stopnie, gdyż oprócz stalowej liny nie ma na niej zbyt wielu ułatwień. Osoby doświadczone, pokonując ścianę opadającą z pd-wsch grani szczytu Cimon della Pala, którą wiedzie Bolver-Lugli, mogą poczuć tu przedsmak prawdziwej wspinaczki alpejskiej.
Obszar górski:
Grupa:
Lokalizacja:
Miejscowość:
Parking:
Max wysokość:
Trudność:
Atrakcyjność (1-3):
Początkujący:
Mapa Tabacco nr:
Data naszego przejścia:
Punktem startowym na ferratę jest Col Verde (1965 m), gdzie znajduje się pośrednia stacja kolejki linowej wiodącej na płaskowyż Altipiano. Można tu dostać się z San Martino di Castarozza – najlepiej korzystając z kolejki gondolowej, którą szybko pokonuje się ok. 450 m przewyższenia i zaoszczędza sobie trudu wędrówki mało ciekawą ścieżką, poprowadzoną wzdłuż trasy narciarskiej. Z Col Verde do początku Bolver-Lugli należy jeszcze podejść ok. 250 m ścieżką wiodącą trawiasto-piarżystym zboczem. Do ferraty można też dotrzeć ze schroniska Rif. Rosetta (2581 m) – schodzi się wtedy stromo wzdłuż trasy kolejki kabinowej oraz trawersuje pod ścianami szczytu Croda della Pala.
Ferratę rozpoczyna przejście nietrudnej, lecz eksponowanej ostrogi skalnej, na której należy zachować szczególną ostrożność ze względu na kruszyznę oraz brak stalowych ubezpieczeń. Dopiero po 200 m zaczyna się najciekawsza, wspinaczkowa część trasy. Poprzez szereg dobrze urzeźbionych kominów, ścianek i krótkich trawersów, w dużej ekspozycji i przy cudownych widokach, dociera się do grzbietu, gdzie kończą się zasadnicze trudności drogi. Odtąd pozostaje łatwe podejście przez zaśnieżony kocioł do stojącego na przełęczy bivacco Fiamme Gialle (3005 m).
Po przejściu Bolver-Lugli warto wejść na wyjątkowo widokowy, najwyższy szczyt grupy Pale di San Martino – Cima della Vezzana (3192 m). Od bivacco należy zejść na przełęcz Passo del Travignolo (2925 m), skąd nietrudnym, lecz żmudnym terenem piarżysto-skalnym (często też przez płaty śniegu) dociera się do łatwej grani, która wyprowadza na wierzchołek. Ze szczytu schodzi się tą samą drogą, aż do przełęczy Passo del Travignolo.
Najprostsze zejście z Bolver-Lugli oraz ze szczytu Cima della Vezzana prowadzi przez częściowo zaśnieżoną, dziką i mroczną dolinę Cantoni, przerwaną w połowie kilkudziesięciometrowym progiem, który pokonuje się z pomocą stalowej liny. Płaty śniegu można przejść bez korzystania z raków i czekana, lecz należy zachować szczególną ostrożność, zwłaszcza w pobliżu progu. U wylotu doliny Cantoni ścieżka skręca w prawo ku skałom (miejsca ubezpieczone stalową liną), a następnie doprowadza przez niewielką dolinkę na przełęcz Passo Bettega (2667 m). Stąd trawersującą percią dociera się do Rif. Rosetta, położonego na niesamowitym, „księżycowym” płaskowyżu Altipiano.
Bliskość turystycznej miejscowości San Martino di Castarozza oraz ogromna popularność ferraty sprawiają, że wybiera się na nią dużo ludzi – warto rozpocząć wspinaczkę odpowiednio wcześnie, aby uniknąć tłoku i zwiększającego się w związku z tym zagrożenia spadającymi kamieniami. Stalowe liny ubezpieczające ferratę są w bardzo dobrym stanie i dobrze napięte, a odległości między kotwami odpowiednie do trudności drogi. Na Bolver-Lugli brak miejsc z wodą do picia – można ją uzupełnić dopiero na zejściu z bivacco Fiamme Gialle ku przełęczy Passo del Travignolo. Należy pamiętać, że końcówka ferraty, jak i droga na szczyt Cima della Vezzana są bardzo niebezpieczne w czasie burzy.